Tungumál fólks og þjóða.

Gjarnan er mönnum sagt það til hróss að þeir tali fallegt mál og stór kostur talinn vera að hafa ríkt tungumál. Þá gildir það að kunna að segja sama hlut með mismunandi, frábrugðnum og ólíkum orðum. Getur þetta líka átt við um þjóðir?
Enska tungan er sögð það tungumál sem hefur ríkasta orðaforðan (flest skráð orð) en því fer fjarri að nokkur maður með viti hálfu haldi því fram (í alvöru) að Bandaríkjamenn séu öðrum fremi hvað varðar gáfur. Sjálfsagt eru samt þessir 120.000 Súrínamar sem tala Taki-Taki hálfgerðir vitleysingjar (ef það orð er þá til í þeirra tungumáli sem ku víst einungis innihalda 340 orð).
Engu að síður má læra margt um þjóðarsálina út frá þeim orðum sem til eru í þjóðartungunni og það er sérlega hjálpsamt þegar orðið er ekki til (eða ekki notað) í öðrum tungumálum.
Sænskan inniheldur mörg svona orð og það sem mér þykir einna vænst um í dag er orðið “gråtrunka”. Skilgreiningar vil ég helst forðast enda er þetta frekar einstaklingsbundið en þegar maður kveikir á kerti, stillir fram mynd af gömlu kærustunni (sem dumpaði manni) og setur “lagið okkar” í geislaspilarann áður en maður hefst handa, þá er maður að grátrunka.